Wielkie wyzwanie i jogurtowy omlet z owocami

Pusto, głucho na blogu.

Minęły święta, nadszedł Nowy Rok, dzień zrobił się odrobinę dłuższy.

29 grudnia postanowiłam zrobić porządek w swoim jadłospisie i definitywnie ograniczyć słodycze.

Zrobiłam to z dużym bólem, bo nie lubię się umartwiać, a coś słodkiego stanowi dla mnie przyjemność dnia.

Nie piję alkoholu, nie palę papierosów, na słodycze mogę sobie pozwolić.

Niestety ostatnio zaczęło się to wymykać spod kontroli i postanowiłam zawalczyć.

Ile wytrzymam - czas pokaże, a każdy kolejny dzień będzie dla mnie sukcesem.

Dziś mija 23 dzień i powiem tak: jestem dumna, ale łatwo nie jest.

O ile nie odczuwam już chyba fizycznego braku słodyczy, to jednak wciąż zdarza mi się spadek energii (gdzie jedynym ratunkiem wydaje się czekolada) oraz psychiczne uzależnienie - odruchy i przyzwyczajenia (ten smak rozpływającej się na języku czekolady po obiedzie...), a także sama przyjemność z chrupania ciastek.

Bądź zęby cudownie oblepione mięsistym brownie...

W chwilach kryzysu wącham czekoladę (pomaga!) i okraszam sobie żal myślą, że to przecież nie na zawsze. Że jeszcze sobie upiekę i zjem różne dobroci, a może dzięki tej przerwie uda mi się zjeść dwa paski czekolady, a nie 1,5 tabliczki.

Jednocześnie z odstawieniem słodyczy, postanowiłam jeść bardziej świadomie. O ile moje posiłki nie były tłuste i ciężkostrawne (z drobnymi wyjątkami), to nigdy nie wiedziałam, czy są dobrze zbilansowane.

Ile tak naprawdę powinnam zjeść węglowodanów, białek i tłuszczów?

Postanowiłam wypróbować jeden z serwisów internetowych, reklamujących się układaniem jadłospisów. Dzień po dniu podany każdy posiłek, sposób przyrządzenia i wartość odżywcza. Gotować lubię (jak wiadomo), wystarczyło tylko przyrządzić, nie podjadać między posiłkami i zapomnieć o słodyczach.

Tylko...

Poznałam całkiem nowe przepisy, połączenia, o których bym nie pomyślała i to uważam za największy chyba atut całej tej historii. Nie znoszę monotonii, a w jedzeniu w szczególności.

Kocham moją pastę z czerwonej fasoli, uwielbiam hummus i tuńczyka w oleju, ale ile można jeść to samo?

Z radością więc odkrywam nowe smaki i cieszę się, że nie muszę rezygnować z razowego chleba, makaronu czy ryżu.

Jem teraz, co prawda, więcej nabiału i mięsa (nie jadłam prawie wcale), ale na razie nie czuję się z tym źle.

Chcę Wam przedstawić jedną z propozycji śniadaniowych, która mnie zachwyciła - może dlatego, że jest tam sporo słodkiego banana, a jak wiadomo, jestem wyposzczona.


Myślę jednak, że chętnie sięgnie po nią każdy, kto lubi omlety, naleśniki i placki oraz owoce.

Mojemu Młodszemu Dziecku zaświeciły się oczy, kiedy zajrzało mi do talerza i natychmiast poprosił o to samo.

Pożarł z apetytem.


Przepis jest bardzo prosty. Zapraszam do wypróbowania, nawet jeśli nie jesteście na diecie.

Przepis (inspirowany bebio.pl):

1 jajko
12g mąki pszennej
48g jogurtu naturalnego
cynamon
banan
garść malin

Jajko roztrzepać z jogurtem, dodać mąkę i cynamon, mocno wymieszać na gładką masę.

Banana pokroić w plasterki, mrożone maliny podgrzać w mikrofali (lub garnuszku), by otrzymać gorący sos.

Lekko natłuścić patelnię do naleśników, dobrze ją rozgrzać. Wylać masę omletową, rozprowadzić równomiernie, smażyć 2-3 minuty, następnie przewrócić na drugą stronę i smażyć jeszcze przez chwilę.

Usmażony omlet zsunąć na talerz, zwinąć na pół, udekorować owocami.

Komentarze